Edukacja naukowo-informatyczna

Opracowanie dra Mirosława Wobalisa Świat interaktywny: społeczeństwo informacyjne i technologie informacyjne (IT)

Bibliografia załącznikowa do poprawki

1. Źródła

Bartnik C.S., Teologia pracy ludzkiej, Warszawa 1977. Bartnik C.S.: Praca jako wartość humanistyczna, Lublin 1989. Bartnik C.S., Światło świata, Homilie, kazania, przemówienia, Lublin 1991. Bartnik C.S., Personalizm, Lublin 1995. Bartnik C.S., Teologia historii, Lublin 1999. Bartnik Czesław S., Teologia narodu, Częstochowa 1999. Bartnik C.S., Teologia kultury, Lublin 1999. Bartnik C.S., Mistyka wsi. Z autobiografii młodości 1929?1956, Źrebce 1999. Bartnik C.S., Kościół Jezusa Chrystusa, Wr. 1982. Bartnik C.S.: Ręka i myśl. Teologia pracy, odpoczynku i świętowania, Katowice 1982. Bartnik C.S., Dogmatyka katolicka, tom 1, Lublin 1999. Bartnik C.S., Personalizm, wyd. II. poprawione i rozszerzone, Lublin 2000. Bartnik C.S., Idea polskości. Radom Wydawnictwo K 2001. Bartnik C.S., Myśl eschatologiczna. 2002 Lublin.

2. Literatura przedmiotu

Chrześcijańska etyka sportu, pod red. Z. Dziubiński, Warszawa 1993. Granat W., Osoba ludzka. Próba definicji, Sandomierz Wydawnictwo Diecezjalne 1961. Granat W.: Personalizm chrześcijański. Teologia osoby ludzkie. Poznań 1985. Kowalczyk S., Człowiek a społeczność. Zarys filozofii społecznej, Lublin 1996. Kozłowski R., Koncepcja osoby w pismach Czesława Stanisława Bartnika, Studium analityczno-krytyczne, Poznań 2001. Teilhard de Chardin P., Człowiek i inne pisma, tłum. Janina. i G. Fedorowscy, W. Sukiennicka,, M. Tazbir, Wwa 1984. Teilhard de Chardin P., Zarys wszechświata personalistycznego i inne pisma, tłum. M. Tazbir, K. Waloszczyk, Warszawa 1985. Teilhard de Chardin P., Moja wizja świata i inne pisma, tłum. M. Tazbir, Warszawa 1987. Krąpiec M.A., Dzieła. Ja ? człowiek, Lublin 1989. Renouvier C.B., Personalizm, tłum. B. Gacka, U. Paprocka-Piotrowska, Lublin 1999. Teilhard de Chardin P.: Fenomen człowieka, tłum. K. Waloszczyk. Wwa 1984.

3. Literatura pomocnicza

Adamiak E., Majewski J., Teologia miedzy Odra a Bugiem. Kilka pytań o stan teologii polskiej w czasie przełomu, Więź 1999, nr 10, s. 28-46. Augustyn św., O Trójcy Świętej, Kr 1996. Balthasar von H.U., Teologia dziejów. Zarys, tłum. J. Zychowicz, Kraków 1996. Balthasar von H.U: Prawda jest symfoniczna. Aspekty chrześcijańskiego pluralizmu, tłum. I. Bokwa. Poznań 1998. Bokwa I., Jeziorska J., Propozycje metodyczne dla proseminarium i seminarium magisterskiegoz teologii, „Studia Theologica Varsaviensia” 1994 numer 2 s. 181-190. Budzik S., Dramat odkupienia. Kategorie dramatyczne w teologii na przykładzie R. Girarda, H.U. von Balthasara i R. Schwagera, Tarnów 1997. Durkowski E., Solidarność mechaniczna i organiczna, W: Szacki Jan: Durkheim. Warszawa 1964, 110-125. Guardini R:, Bóg daleki, Bóg bliski. Tłum. J. Kozbiał, Księgarnia św. Wojciecha 1991 Poznań. Hegel G.W.F., Wykłady z filozofii dziejów, tom I, Warszawa . Hryniewicz W., Nasza Pascha z Chrystusem. Zarys chrześcijańskiej teologii paschalnej, t. 2, Lublin 1987. Bokwa I., Wprowadzenie do teologii Karla Rahnera, Tarnów 1996. Bokwa I., Eschatologia znaczy pełnia, Sandomierz 2003. Boros L., Mysterium mortis. Człowiek w obliczu ostatecznej decyzji, tłumaczył B. Białecki, Warszawa 1974. Hryniewicz W., Pascha Chrystusa w dziejach człowieka i wszechświata. Zarys chrześcijańskiej teologii paschalnej, t. III, Lublin 1991. Hryniewicz W., Nadzieja zbawienia dla wszystkich. Od eschatologii strachu do eschatologii nadziei, Warszaw 1989. Ingarden R., U podstaw teorii poznania, Warszawa 1971. Jaspers K., „Filozofia egzystencji. Wybór pism” tłumaczenie Danuta Lachowska, A. Wołkowicz, Wwa 1990. Jędraszewski M., Antropologia filozoficzna. Prolegomena i wybór tekstów, Poznań 1991. Kasper W., Bóg Jezusa Chrystusa, tłum. J. Tyrawa, Wrocław 1996. Lakoff G., Johnson M., Co kognitywizm wnosi do filozofii?, tłum. A. Pawelec, Znak 1999, nr 534, s. 25-32. Lubac de H., Medytacje o Kościele, tłum. I. Białkowska Cichoń, Kraków 1997. Marcel G., Homo Viator, tłum. P. Lubicz, Warszawa 1959. Maritain J., Pisma filozoficzne, tłum. J. Fenrychowa, Kraków 1988. Piotrowski E.: Teodramat. Dramatyczna soteriologia Hansa Ursa von Balthasara. Kraków Wydawnictwo M 1999. Jadacki J.J., Spór o granice poznania. Prolegomena do epistemologii, Warszawa 1985. Jagodziński M., Communio dzięki komunikacji. Teologiczny wymiar teorii komunikatywnego działania w eklezjologii Medarda Kehla SJ, Radom 2002. Jankowski A:, Biblijna teologia czasu. Kraków 2001. Plessner H., Pytanie o conditio humana. Wybór pism. tłum, M. Łukasiewicz, Z. Krasnodębski, A. Załuska, Warszawa PWN 1988. Puste piekło? Spór wokół ks. Wacława Hryniewicza nadziei zbawienia dla wszystkich, pod redakcją J. Majewskiego, Warszawa 2000. Schönborn C., Görres A., Spaemann R., Grzech pierworodny w nauczaniu Kościoła. Głos psychologa, filozofa i teologa, tłum. J. Zychowicz, Poznań 1997. Sołowjow W., Wybór pism, t. 1, tłum. J. Zychowicz, A. Hauke-Ligowski, Poznań 1988. Stępień A.B., Teoria poznania. Zarys kursu uniwersyteckiego, Lublin 1971. Swieżawski S., Święty Tomasz na nowo odczytany, Kraków 1983. Swieżawski S., Byt. Zagadnienia metafizyki tomistycznej, 1999 Kraków. Tischner J., Świat ludzkiej nadziei. Wybór szkiców filozoficznych 1966?1975, Kr 1994. Tischner J., Spór o istnienie człowieka, Kraków 1998. Uczucia i działania: fragmenty socjologiczne, (red). A. Kojder . Warszawa 1994, s. 20-27; 48-59; 82-87; 276-282. Wencel K.T.: Hans Urs von Balthasar: teologia chwały. Kr 2001. Szymik J., W stronę Miłości, „Więź” 1998 nr 8 s. 432- 457. Tarnowski K., Bóg fenomenologów, Tarnów 2000. Van Peursen C.A., Antropologia filozoficzna. Zarys problematyki, tłum. T. Mieszkowski, T. Zembrzuski, Warszawa 1971. Zuberbier Andrzej: Modele refleksji eschatologicznej we współczesnej teologii, [w]: Człowiek we wspólnocie Kościoła, pod redakcją L. Baltera, Warszawa 1979.

Przypisy do artykułu Anny Madys Wyobrażenia postaci anioła w religijnym dramacie europejskim doby średniowiecza

[1] Była to kwestia, która w znaczący sposób różniła poglądy saduceuszów i faryzeuszów, G. Davidson, Słownik aniołów, w tym także aniołów upadłych, Poznań 1998, s. 22. [2] Niektórzy Ojcowie Kościoła (m. in. Euzebiusz i Teodoret) ostro sprzeciwiali się kultowi aniołów, podobnie rzecz ujmował Synod w Laodycei, który stał na stanowisku, że chrześcijanie, „którzy oddają cześć aniołom, uprawiają bałwochwalstwo”, tamże, s. 23. [3] W. Brojer, Anioł w wyobraźni chrześcijan do XIII w., [w:] T. Michałowska, Wyobraźnia średniowiecza, Warszawa 1996, s. 172. [4] Omawiany tekst pochodzi z wieku XIV/ XV z antyfonarzu z Brzegu, nie jest to najwcześniejsza wersja tej dramatyzacji. [5] J. Lewański, Dramaty staropolskie, t. 1, Warszawa 1959, s. 108. [6] J. Lewański, Dramaty staropolskie, t. 1, Warszawa 1959, s. 106. [7] J. Lewański, Dramaty staropolskie, t. 1, Warszawa 1959, s. 108. [8] J. Lewański, Dramaty staropolskie, t. 1, Warszawa 1959, s. 106. [9] J. Lewański, Dramaty staropolskie, t. 1, Warszawa 1959, s. 108. [10] Należy pamiętać o tym, iż dramat ten nie był przeznaczony do wystawiania na scenie. Problem stanowi również datowanie tego tekstu, rozpięte między IV a XII wiekiem. Czwarty wiek sugerowałby autorstwo Grzegorza z Nazjanzu, jednak: „The 12th century seems the perfect time to compose a literary work like Christos Paschon”, P. Marciniak, Greek Drama in Byzantine Times, Katowice 2004, s. 92. [11] Chrystus cierpiący. Pierwszy chrześcijański dramat grecki przypisywany św. Grzegorzowi z Nazjanzu, przeł. J. Łanowski, Kraków 1995, s. 123. [12] Chrystus cierpiący. Pierwszy chrześcijański dramat grecki przypisywany św. Grzegorzowi z Nazjanzu, przeł. J. Łanowski, Kraków 1995, s. 123. [13] J. Lewański, Dramaty staropolskie, t. 1, Warszawa 1959, s. 108. [14] Materiałem tematycznym dla przedstawienia była opowieść o młodzieńcach pochodząca z Księgi Daniela (3,8-97). [15] P. Marciniak, Jak (można) czytać bizantyńską literaturę. Analiza spektaklu „Młodzieńcy w piecu ognistym”, [w:] Interpretacja (w) dialogu. Tożsamość egzegezy biblijnej, „Studia Biblica” 2005, nr 10, s. 111. [16] Taki wniosek można wysnuć na podstawie podręcznika malarstwa Dionizego z Furny. Mówi on w jaki sposób byli przedstawiani na ikonach młodzieńcy, wymieniając przy tym właśnie archanioła Michała. [17] W artykule zostanie przeanalizowany pod kątem obecności aniołów materiał dotyczący średniowiecznych form dramatycznych we Włoszech. Teksty sztuk zostały zaczerpnięte z A. D'Ancona, Origini del teatro Italiano, Roma 1971, t. 1, s. 523-535. [18] A. D'Ancona, Origini del teatro Italiano, Roma 1971, t.1, s. 523. [19] A. D'Aancona, Origini del teatro Italiano, Roma 1971, t.1, s. 524. [20] Kiedy Dorotę prowadzono na śmierć, pisarz Teofil kpił z jej wiary i wołał, aby z rajskich ogrodów przysłała mu róże i jabłko. [21] Imiona głównych diabłów wymieniają niektóre sztuki. W dramacie Teofilo (Teofil) występuje postać diabelska- Farfalletta. W Miracolo di Nostra Donna (W cudach Naszej Pani) wymienieni są Malatacca i Libicocco. Najwięcej jednak szczegółowo opisanych diabłów znajduje się w Lazaro ricco e Lazaro povero (Łazarzu bogatym i Łazarzu biednym): Ciriatto, Calcabrino, Farfarello, Rubicante, Barbariccio, Malerba, Testione, Canazzo, Barbicon.